Troszkę hejtu o #1

"Troszkę hejtu o" czyli mało poważne wytykanie tego co mi się nie podoba w grach i jak proste rzeczy potrafią zepsuć dobrą zabawę. Zero wychwalania, tylko krytyka w czystej postaci. Ostrzegam, że poniższy tekst może zawierać SPOILERY.

Kocham syna lecz tamtego kochałem bardziej...

 Jest to mój pierwszy i mam nadzieję, że nie ostatni wywód nad tym co mi się nie podoba w grach. Dzisiaj na warsztat chciałbym wstawić Heavy Rain. Ekskluzywny tytuł na Playstation 3. Rozpoczynamy przygodę jako Ethan Mars, który żyje sobie w swoim idealnym domu z idealną rodziną i nawet idealną pogodą. Wszystko fajnie, ale gdy gra wprowadza Cie poprzez samouczek, już można zauważyć że coś tu jest nie tak. Nie mogę zejść na dół bo się nie umyłem. Jak zaczniesz się golić to już musisz skończyć. Zbyt mocny ruch gałką analogową zacina Ethana idealną buźkę i powtarzasz całą sekwencję. To ja gram w jakiś symulator golenia się? Spokojnie to dopiero początek. Gdy wreszcie umyjesz tyłek i zejdziesz na dół, wraca żona z dzieciakami. Wtedy to się dopiero zaczyna. Dostajemy pełnoprawny symulator ojca. Musisz je niańczyć, szukać im zajęcia, oglądać jak się bawią a wszystko podczas dziwnego wręcz wzniosłego podkładu muzycznego. Czy w napędzie są SIMSY czy fajny kryminał który był mi obiecany? Zaraz ktoś powie, że to początek i gra buduje klimat. Ok, brniemy dalej. Wciąż symulator ojca, tyle że dostajemy opcję „press x to Jason”. Biegając po centrum handlowym wciskałem „X” a Ethan jak jakiś robot powtarzał Jason, Jaaasoon. I ta jego mimika, jakby coś go ugryzło w tyłek, ani szczęśliwy ani smutny. I w ten sposób życie Ethana, tak samo jak i pogoda, legło w gruzach do końca gry. 

Czy ja pracuję w sklepie z garniturami?

Spokojnie, oprócz Pana Marsa, jest jeszcze trójka innych bohaterów. Scott Shelby, Madison Paige i Norman Jayden. A co wspólnego ich łączy? Każdy ma jakiś dylemat, albo kilka. Nie mogli dać normalnego, zdrowego bohatera? Stworzyli czterech z problemami. Zawszę kiedy była jakaś ważna sytuacja to byłem wręcz pewien, że zaraz ich „wadliwość” się ujawni... i przeważnie tak się działo. Wspominałem już o symulatorze ojca? To jest tego więcej. Nie wiem czy ktoś z Quantic Dream tak bardzo kocha być tatą, ale trochę przesadził. Ja chce się dowiedzieć kim jest zabójca z Origami, a zamiast tego dostaję dzieciaka do ręki. Trzeba zmienić mu pieluchę, nakarmić, poklepać po pleckach i na koniec jeszcze uśpić. To wszystko mamy zrobić podczas wykonywania porąbanych quick time eventów. Aż trzy razy musiałem kołysać tego bachora bo wkładałem go za szybko do kołyski! Niby takie sterowanie, trzeba się wczuć ktoś zaraz powie. Bez przesady, trzymanie pięć guzików na raz to nie problem, ale  wciskać je w dziwnej kombinacji? Człowiekowi nie starcza palców i jeszcze zaraz któryś z bohaterów dostaje astmę, albo inne cholerstwo.
Najbardziej denerwował mnie Ethan. Jak na początku był taką ciepłą kluchą to potem było tylko gorzej. Tak wielkiej sieroty nie widziałem od dawna! Wiadomo, dotknęła go wielka tragedia, ale ludzie! Minęło już parę lat! Ogarnij się chociaż trochę! Nie lubiłem nim grać.

Kurczę, gdybym miał teraz okulary

Norman Jayden... ten to dopiero był dziwak. Tak w ogóle, to gościu się chyba urwał z jakiegoś Start Treka. Kompletnie nie pasował do czasu, klimatu i stylu gry. Futurystyczne okularki i rękawiczki? To jakiś prequel do Playstation VR? Gdybym to ja był przechodniem, albo policjantem, to patrząc na niego z boku miałbym niezły ubaw.

Scott Shelby był fajny bo dawał ludziom w gębę i się z nikim nie cackał. Norman Jayden niby też się bił, ale częściej leciała mu krew z nosa od braku dopalaczy niż obitej buźki. Co do walk, ani razu nie zginąłem, dosłownie zero. Czasem nawet próbowałem! Podczas potyczek dusili mnie, kopali, obijali o ściany, żeby na koniec przeciwnik padł od mojego jednego uderzenia. W innej sytuacji była instalacja wysokiego napięcia, prąd skopał mnie tak, że normalny człowiek dawno by się już usmażył. A tutaj bohater nagle wstaje, a gra wyrzuca mnie ze sterów i sama decyduję za mnie co zrobi postać. No to w końcu ja gram czy oglądam?

Galaktyka, planety pora odstawić te prochy

Kilka razy miałem wybór moralny czy jak to tam nazwać, ale przez złe rozmieszczenie ikon zdarzyło mi się wybrać niewłaściwa opcję. Tak, wiem czasem ikony latają żeby wymusić na nas szybszy wybór. W niektórych sytuacjach ikona była umieszczona do dupy, przez co nie było widać jej dokładnego zastosowania. I w ten oto sposób niechcący utopiłem pewną panią, a nie chciałem!
Zdarzało się, że trafienie w ikonę interakcji graniczyło z cudem. A weź traf tak łatwo jak musisz wykonać ruch do przodu, obrócić się dupą w przeciwnym kierunku, a postać idzie gdzie chce. Na dokładkę, dookoła włóczą się jakieś manekiny wygenerowane przez grę, tylko po to, aby utrudnić Ci dojście do punktu na mapie. Myślałem, że żyłka mi na czole pęknie.

Czy ja kogoś nie pominąłem? Tak, i to nawet specjalnie, bo ta postać była tak nijaka, że i tak nie miał bym co o niej napisać.

Musze się rozbierać żeby zwrócić na siebie uwagę

Na zakończenie dodam jeszcze te całe quick time eventy. Momentami naprawdę bolały mnie ręce.  Jakaś szarpanina, włażenie po drabince albo inne skałki. Nie można było po prostu analog do przodu i wio? Tylko R1+L1 + O + [] + trojkat i + inne przyciski w dziwnych kolejnościach. A wszystko po to żeby zbiec z lekkiego pagórka? Ludzie to lekki pagórek, a robicie z tego wyzwanie jakbym na Mount Everest miał się wspinać!

Kończąc: Heavy Rain to symulator ojca, ale z brakiem możliwości wsadzenia kogoś do basenu i sprzedania drabinki. Nie można zapomnieć o okropnej mimice twarzy Ethana Marsa. Gościu aż się prosi żeby go wziąć i strząchnąć, byle się tylko ogarnął. Szkoda, że takiego quick time eventu nie dali. Wtedy na przynajmniej zaczerpnął bym trochę przyjemności z tej gry!

Na koniec polecam ten sympatyczny filmik ;)